راز جاودانگی احمد بورقانی !! - بهرام گلزاده

      همکار رسانه ایم، خانم لامع زاده اخیراً در یادداشتی متفاوت، که در بخشی از آن، به چگونگی رشد "آقای مدیر"! اختصاص داشت و بنده بنای بحث در خصوص این بخش از مقاله را ندارم، زیرا پیام  خانم لامع زاده به روشنی و شفافیت، به مخاطف انتقال یافت، به بیان فضایل و ویژگی های منحصر به فرد مرحوم، فقید سعید، "احمد بورقانی" پرداخت که بسیار به جا و قابل تامل و تا حدودی نیز نوستالوژیک بود! نوستالوژیک از آن حیث، که گذشته و یاد بزرگانی چون بورقانی را در خاطره ها زنده کرد!

بورقانی، در جایی که شرایط اقتضاء نمود، سیاست ورزی کرد، هرچند رسماً و به شکل تشکیلاتی خود را مقید به ضوابط درون حزبی نکرد و عضو هیچ حزب شناسنامه داری نشد. ولی آنجاییکه به حرفه ی اصلی خود، یعنی خبرنگاری و روزنامه نگاری بازگشت، مستقل ماند  و آن را با هیچ پدیده ی دیگری معاوضه نکرد! و در سخن و عمل، در حرفه اصلی خود، یعنی رسانه، درچارچوب استانداردها و اصول حرفه ای روزنامه نگاری، ثابت قدم ماند!

تردید نباید کرد که بورقانی پیش از آنکه یک سیاست مدار باشد یک روزنامه نگار حرفه ای بود و در حرفه ی روزنامه نگاری و برای انجام این وظیفه ی خطیر، از دریچه نگاه یک سیاست مدار وارد نشد. او پناه مردم و زبان مردم بود و برای مردم نوشت! مماشات و مصلحت اندیشی، و منافع نگری شخصی، در قاموس و اراده ی بورقانی راهی و جایی نداشت! به همین علت، به قول دیگر همکار عزیز ایرنایی، آقای مسعود نوری، هنگامی بورقانی مسوولیت دفتر ایرنا در نیویورک را عهده دار بود، زمانی که متوجه شد، در جریان منازعه یک خبرنگار اعزامی و یکی از مسوولان بلند پایه ی وزارت امورخارجه، حق با خبرنگار است، در حمایت از این خبرنگار، و ایستادن شجاعانه در مقابل مقام مسوول در وزارتخانه مذکور، ذره ای تردید به خود راه نداد! و این همه ناشی از چیست؟! جز پایبندی به استقلال در امر روزنامه نگاری و رسالت خبررسانی؟!

احمد بورقانی، به معنای واقعی کلمه، به صورت مستقل و حرفه ای روزنامه نگاری یا خبرنگاری می کرد. به همین خاطر، هرچند به طور طبیعی، همانند هر انسان صاحب حقوق شهروندی، گرایش سیاسی مشخص داشت اما هیچ زمان به طور رسمی ندیدیم یا حداقل نشنیدیم که رسما وارد یک جریان حزبی و سیاسی خاص شود، و در کار مطبوعاتی، چه زمانی که مدیریت برنامه ریزی برای رسانه ها در کشور را برعهده داشت و چه آن زمان که خود مستقیم روزنامه نگاری می کرد، مدارا و رواداری، و احترام به حقوق شهروندی و رسانه ای حتی مخالفانش را نیز فراموش نکرد. بورقانی هیچ زمان، استقلال، دیده بانی، و نقد و نظارت، بر جامعه و اجتماع را که اصلی ترین خصیصه و ماموریت ذاتی رسانه است، قربانی مصلحت اندیشی ها نکرد! 

او می دانست روزنامه نگاری و روزنامه نگاران مستقل، در ایران کارکرد حزبی ندارند، بلکه به دلیل اقتضائات و شرایط خاص، ارادی یا غیر ارادی، و به ناچار نقش احزاب را ایفا می کنند! به آنان خرده نمی گرفت چون آن را امری اجتناب ناپذیر و تابعی از شرایط برای روزنامه نگاران می دید، اما خود همچنان یک روزنامه نگار ماند  و هرچند در دوره هایی به حضور در دولت، یا پذیریش وکالت مردم در مجلس، تن داد، اما همه می دانیم که سرانجام، بورقانی روزنامه نگار از دنیا رفت و سلامت و جان خود را در این راه گذاشت!          

بنابر این، به دلایل پیش گفته باید اذعان کرد، بورقانی همیشه نقش پروتاگونیست و مُثبت ایفا کرد و هیچ زمان نقش آنتاگونیست و منفی، از خود به نمایش نگذاشت! سراسر زندگی کاری و حرفه ای بورقانی سرشار از عملکرد مثبت است و همیشه نقش یک سرباز قهرمان و خط شکن و فداکار را ایفا کرده است! و  هیچ عامل درونی و بیرونی نتوانست مانع از این روند شود. می پرسید چرا؟ برای اینکه احمد بورقانی، پدیده ی روزنامه نگاری حرفه ای را شناخت ، به اصول اولیه آن پایبند ماند و تجربه طولانی هم کرد و در کنار آن، نیاز جامعه و مردم را نیز با پوست و گوشت و استخوان خود، لمس و درک کرد، بنابر این، اراده ی خود را با تئوری و تجربه ی روزنامه نگاری، و نیاز جامعه پیوند داد و سربلند از این امتحان بیرون آمد!

بورقانیِ روزنامه نگاران، ترقی و پیشرفت در روزنامه نگاری و حتی امور اجرایی و سیاست را پله پله طی  کرد و به مراتب بالاتر ارتقاء یافت و در هر جا و پشت هر میزی هم که نشست، شایستگی و ظرفیت آن را داشت! و البته به همه ی این موقعیت ها نه به خاطر مزایایش، بلکه فرصتی برای انجام وظیفه نگریست و منافع شخصی قرار گرفتن در موقعیت های برتر را مغلوب اراده و وارستگی خود ساخت! 

امروزه هر جا سخن از احمد بورقانی است، جز حسرت و آه، و بی تابی به خاطر فقدانش، نمی بینی و سخنی نمی شنوی! روزنامه نگار و روزنامه نگاری همیشه دلتنگ بورقانی است و دلتنگ نیز خواهد ماند!

احمد بورقانی، هم با خود صادق بود و هم با جامعه و هم افراد پیرامونش؛ به همین علت، همیشه محترم و بزرگ و ستودنی ماند و جاودانه شد!

این نظر نگارنده به عنوان یکی از ارادتمندان این عزیز است، تا نظر دوستان ایرنایی و خوانندگان این پست چه باشد!  بهرام گلزاده